Franse Alpen
1 juni 2011 tot 11 juni 2011
Ga snel naar
1 juni
2 juni
3 juni
4 juni
5 juni
6 juni
7 juni
8 juni
9 juni
10 juni
11 juni
1 juni 2011
Vanmorgen om ± 7.30u thuis vertrokken. Weinig spannends over de rit te melden. Rechtdoor, rechtdoor, rechtdoor….. Je zou er van in slaap vallen en dat gebeurde me dan ook. De “pok” van mijn helm tegen die van Math maakte me weer heel erg wakker. Op z’n tijd gepauzeerd voor meegebrachte boterhammen, Luxemburgse benzine en tabak, of gewoon om even van ’t zadel af te zijn en een rondje te lopen. Eerste gedeelte van de rit was nog lekker zonnig. Daarna bewolkt, ondanks ellendige voorspellingen toch droog maar wel koud!! Graad of 10, brrrrrrrrr…..
Na 580km om 16.30u in Quingey aangekomen bij hotel La truite de la Loue. Prima hotel, Panneke staat droog in de garage, lekker forel gegeten in het restaurant. Truite Bourguignon, dat zal wel een lekker stoofpotje zijn, dacht ik. Nee hoor, gewoon zo’n heel beest op m’n bord met kop en staart, maar heerlijk gaar, ging zo van z’n graatje ;o) Na ’t eten nog even een klein blokje om en om 22.10u uitgeteld het bed ingerold. Heerlijk geslapen, tot 6.10u.
2 juni 2011
Om 7.30u ontbijt. Frans ontbijt uiteraard (stelletje krenten!). Lekkere croissantjes en pain au chocolat, maar ja, uiteraard alleen boter en jam erbij. En heeeel sterke koffie…. Koffie waarvan je echt wakker wordt, maar Math na een half uurtje op de motor al weer naar een plasstop doet verlangen. Och ja, eenmaal in onze eigen gîte kunnen we weer op z’n hollands ontbijten.
Eerste gedeelte door de Jura, op sommige stukken met uitzicht over het enorme Rhône-dal. Prachtig gebied. Heel heuvelachtig en heel “eigen”, echt anders dan Sauerland, Schwartzwald of wat dan ook. Om een uur of 11 tijd voor het eerste terrasje. Simpel dorpscafeetje maar oké. Lekker vakantiegevoel! Nog steeds niet erg warm, maar dat gaf niks. Net warm genoeg om rustig buiten te blijven zitten, te kijken naar de bedrijvigheid bij de bakker, op ’t pleintje enz.
Snel nog even een broodje gehaald bij die bakker en weer verder. Nog een heel stuk westelijk van de heuvels richting zuiden gereden, maar uiteindelijk uiteraard toch echt de heuvels in, richting Grenoble. En daarna werden de echte bergen zichtbaar. Joepie!!!! :o)
O ja, tussendoor nog even een schriftje gehaald om dit reisverslag te kunnen kriebelen, was ik vergeten. Bij ’t wegrijden bij de supermarkt even de zenuwen van Garmin. Het ding bleef volledig hangen. Kreng! Dat zou de vakantie knap lastig maken, stiekem inmiddels erg afhankelijk van dat apparaatje. Een Onze Vader achterstevoren en de batterij er uit en er weer in wekte de Garmin weer tot leven.
Maar goed, bergen dus! De eerste (althans dat namen we aan, wie weet wat we al gemist hadden door die bewolking) zichtbare deels besneeuwde rotstoppen zijn toch altijd weer bijzonder. Stukken was ’t bewolkt en was er weinig te zien van de knoeperds maar dan ineens piepten ze tussen de wolken uit. 
Geweldig! Behoorlijk wisselende temperaturen trouwens, maar nergens meer zo koud als gisteren.
Langzaamaan richting Méolans, langs het prachtige Lac de Serre-Ponçon. Uiteindelijk nog een kwartiertje regen gehad maar dat was ’t gelukkig.
Om ± 16.30u aangekomen op ons prachtig gelegen stekkie voor de komende acht dagen. Hartstikke goed, geweldig knus huisje, lekker ruim. Je komt binnen in de eethoek, waar ’n klein keukentje aan vast zit. Daarnaast een ruime woon-slaapkamer met een lekkere kachel en daarachter een prima badkamer. Klein terrasje onder afdak voor de deur, wat willen we nog meer… (Goed weer! Op dit moment, 23.09u komt de regen met bakken uit de lucht. Maar ja, niks aan te willen). Omdat we uiteraard niks te eten in ons huisje hadden deze eerste avond gaan uiteten bij pizzeria l’Abri in Barcelonnette. Heerlijk gegeten, gezellige sfeer, aanradertje!!!
3 juni 2011
Hmmmm…Hoe leuk en knus ook, de eerste nacht in onze gîte was niet helemaal geslaagd. Onze gîte was voorzien van een supermoderne milieu vriendelijke hoog rendement kachel. Gestookt met geperste houtkorrels( leek wel paardenvoer) die in een reservoir achter in de kachel lagen. Het ding was computer gestuurd. Nog nooit zoiets gezien maar het blijkt een z.g.n. Pelletkachel te zijn.
Mevrouw de bazin had me gisteren uitgelegd dat de kachel helemaal geprogrammeerd was en ik had toch echt begrepen dat we er niet aan moesten komen. Zal ’s nachts wel afslaan, dacht ik. Niet dus. Twee keer sprong ‘ie midden in de nacht aan en da’s even schrikken, zo’n vlammengloed in je slaapkamer. Help, de boel in de fik?!? Niet dus, maar wel ’n beetje boel warm… Daarbij lag Math niet lekker en hadden we ruzie om die ene deken op dat tweepersoons bed… Maar goed, inmiddels weten we hoe de kachel werkt (en omlaag kan) en aan het bed en die ene deken zullen we na een nachtje ook wel gewend zijn.
Vanochtend nog een ontbijtje van het huis. Lekkere warme broodjes met… ja hoor jam! Boter zou leuk geweest zijn, maar dat ontbrak. Koffie was er wel bij, maar niet in vloeibare vorm gewoon in het pak dus die moesten we maar zelf zetten. Gelukkig was de gîte wel een koffiezetapparaat rijk, dus geen probleem en de boter…..die kwam toen we klaar waren met het ontbijt. (oeps Oublié)
Genoeg gemauwd, zou je zeggen, maar toen begon het te regenen. En dat bleef ’t de hele morgen doen. Desondanks!!!! werden we niet sjaggerijnig J hihi. Ik ben aan m’n boek begonnen, Math heeft wat bij geslapen en verder wat “gedoedeld”.
Om 12.15u zijn we ons ondanks de regen toch maar in de pakken gaan hijsen. Ten eerste moesten we eruit voor boodschappen (van twee liga’s en wat pepermuntjes kunnen twee mensen niet lang leven), ten tweede moesten we dan toch maar eens de waterdichtheid van onze mooie nieuwe pakken gaan testen. Nou, mooi niet! De laatste zeven druppels vielen toen we naar de motor liepen. Daarna op de tocht van 231km nog 5 minuutjes regen gehad, terwijl ’t hier (bij Barcelonette) zoals bleek toen we terug kwamen, nog twee uur geregend had. Niet hier zitten kniezen dus de volgende keer, gewoon gaan rijden.
Prachtige tour rond het Lac de Serre-Ponçon gemaakt.
En westelijk daarvan een toertje door de bergen. Hoog gehalte aan geitenpaadjes vandaag. 
Een weg naar een afgelegen gebied was al niet race-proof; vandaar uit gezien aan de overkant van het dal zagen we een volledig onbegroeide bergwand. Leek reuzenverzameling houtsnippers, maar het waren “steensnippers”. En ergens halverwege werd die stortvloed doorsneden door een rafelig randje. Goh, lijkt wel een weg… Even later reden we daar. Geitenpad. 
Wel mooi, uiteraard, tamelijk hoog. Daarna in een heel ander gebied terecht gekomen. Behoorlijke oppervlakte fruitboomgaarden.
Inmiddels begonnen we toch steeds vaker met een schuin oog naar de benzinemeter te gluren. Nog geen tankstation tegengekomen (heb je zo met geitenpaden). Dan maar als tussenpunt invoegen. Op dat moment leken we toch echt niet meer te kunnen ontkomen aan een regenbui, dus snel een overdekt terras op (voor een belachelijk dure maar simpele tosti en stokbroodje, Frankrijk is echt geen goedkoop land wat dat betreft). Regen kwam toch niet, dus weer doorgereden, weer terug richting meer. Prachtig bovenlangs naar Embrun. Daar maar even boodschappen gedaan. Het was inmiddels laat en dat moest toch echt nog. Met onze dikke pakken aan en de helmen in het karretje leek de Intermarché meer op een gigantische sauna dan op een supermarkt. Lekkere visjes gekocht en drank en chips en en en en …. Daarna een hele klus om alle boodschappen in de Pan te stouwen. Maar wat gaat er veel in!!!!! Daarna naar ons huisje en lekkjer gekookt en gesmikkeld.
Verdiend ook, na nog ’n laatste geitenpad voor Méolans. Lucas had daar vorig jaar “peentjes op gezweet” en ik snap waarom. Absoluut de moeite waard, waanzinnige uitzichten, maar brrrrr….mini-superscherpe haarspeldbochten, met grind, zonder vangrail, met kudde schapen! (feitelijk dus ’n schapenpad..).
http://www.youtube.com/watch?v=I_qxkGmM1hg
Toch nog een mooi dagje dus, ondanks het natte begin. Morgen gaan we de langste tocht uit de verzameling maken: naar ’t zuiden, naar de Gorge du Verdon. Bijna 400 km dus op tijd op!
4 juni 2011
Geweldig mooie dag gehad!! De Franse météo had een hoop ellende (lees water) voorspeld, maar daar hebben we in totaal maar een minuut of 20 last van gehad. Verder vooral veel zon.
De dag begon goed. Nadat Math de door regen en dauw kletsnatte Pan afgedroogd had de geplande route in de Garmin opgezocht en….. ja hoor. De Garmin wist het weer niet meer. Route was 500 meter en zou binnen 2 minuten afgelegd kunnen worden. De hele route maar gewist en opnieuw ingeladen. Resultaat… 500 meter in 2 minuten af te leggen. We begonnen ons al af te vragen of de Garmin binnen de reisverzekering zou vallen, toen het ding begreep dat we toch iets anders van plan waren,
gaf de route fatsoenlijk weer en konden we op weg.
Eerst weer even richting Lac de Serre-ponçon. Langs ’t meer omhoog en vervolgens de bergen in. Dat eerste gedeelte vond ik echt zo’n typisch alpengebied. Afwisseling van bos en weilanden met hoog wuivend gras en bloemen, en hier en daar wat dorpjes. 
Wonderlijk genoeg waren die niet eens vervallen, zoals je vaak ziet, maar goed verzorgd met hier en daar zelfs de nodige nieuwbouw. Door Digne-les-Bains (even te zeer zitten suffen om ons te realiseren dat dat ’n leuke pauzeplek was) een kleine col op van 1200 meter. Daar was ook een lekker terrasje. Tijd voor ’n kop koffie. Het zou trouwens wel echt een latertje worden….al ’n poos aan het rijden maar nog heel veel kilometers te gaan. Krijg je met een rit van 396km door de bergen… Van Digne naar Castellane en daar begon de Verdon. Kan ik kort over zijn: magnifique!!!!! Echt onze ogen uitgekeken, onvoorstelbaar mooi, niet te missen!
Gigantisch grote diepe kloof door ’t land.
We zijn er helemaal omheen gereden. Ook nog ’n slinger om het Lac de St. Croix gemaakt. Da’s wel bijzonder: daar kom je bij uit vanaf de Gorge du Verdon, één en al berg, rots etc. 
Aan de andere kant van het meer kronkel je omhoog over een weggetje met een helling van 16%, om dan op een vlakte uit te komen waar ’t lijkt of je midden in Duitsland zit, niet ver bij ons over de grens. Behalve dan dat er in plaats van graan lavendel stond.
Om ’t meer heen weer terug naar de Gorge. Mooimooimooimooi…..
Toen maar eens een hapje gegeten, lekker op een terrasje. In de schaduw want hoera, de zon werd toch wel ’n beetje warm voor onze zwarte pakken :o). Omelet, frietjes en sla vulden genoeg om er weer tegen te kunnen dus hup, de motor op voor nog de nodige colletjes…. Via Castellane langs nog een stuwmeer langzaam omhoog, tegen de stroom in de rivier volgend die dat laatste meer voedde. Langs Colmar-les-Alpes, waarvan het oude centrum bestond uit een nog volledig ommuurd (middeleeuws?) vestingstadje. Te laat op de dag om dat nog even leuk te bekijken, door naar boven. De Col d’Allos op van 2247m. 
Bijna boven ligt een enorm ski-dorp (nu verlaten, al zou je er met dit weer vast snel weer aan de slag kunnen). De weg gaat eigenlijk helemaal over de skipiste, tot boven alleen maar gras. Nou vond ik dat al een ietsjepietsje griezelig, zo zonder noemenswaardige vangrail (die skiën zeker niet zo lekker…). Aan de andere kant werd het pas echt leuk. Uiteraard eerst nog genoten van het geweldig mooie uitzicht op Barcelonnette en de omliggende bergen en toen aan de afdaling van 17km begonnen. Smalle slechte weg, heel veel bochtjes, weinig vangrail of bomen en een heel diep gat naar beneden. Math ging gewoon rustig geconcentreerd naar beneden, maar ik zat achterop niet ver van een panisch potje brullen. Ben zelden bang maar deze col vond ik echt NIET leuk. Ik heb er zelfs geen foto’s van gemaakt en dat wil wat zeggen! Vaak aan Hupelde gedacht en aan de Passo di Manghen. Geloof me: kinderspel vergeleken met dit. Op een gegeven moment reden we over een brug over een kloof. Nog enger zou je zeggen, maar juist niet. Stevig stuk rechte weg met een sterke balustrade aan twee kanten. Math gevraagd daar te stoppen en een paar keer heel diep gezucht. Vandaar af ging het weer. Pfffffff……. Snel het laatste stuk naar ons huisje, waar we om 20.00u aankwamen. Provisorisch potje spaghetti gemaakt, glaasje wijn erbij en teruggekeken op een waanzinnig mooie dag.
5 juni 2011
Het regent pijpestelen. Nederland snakt al maanden naar water. 
Half Europa overigens, maar hier hebben ze meer dan genoeg. Toen de dikke wolken hier net even genoeg optrokken om door de regen de bergtoppen te zien schrokken we ons te pletter. Sneeuw! Da’s heelheelheel erg vervelend. Alle resterende routes gaan over hoge passen. Die zouden dan wel eens niet te rijden kunnen zijn… Even afwachten maar en goed informeren. Anders zouden we wel eens eerder thuis kunnen zijn dan gepland….. Intussen zijn mijn boek en de finale van Roland Garros aardig tijdverdrijf….
6 juni 2011
Na die kletsnatte zondag was het vandaag prima weer. Weliswaar geen volledig blauwe lucht, maar tussen de wolken wel een boel daarvan, droog en een lekker temperatuurtje. Het weer was dus prima, de tocht was waanzinnig mooi! 
Na een tank- en proviandstop in Barcelonnette begonnen met de Col de la Cayolle.
M’n lichte vrees dat dat weer zo’n engerd zou zijn bleek ongegrond. Geen engerds meer gezien (nee, die man voor m’n snufferd is ook NIET eng!) Ging rustig en gesmeerd naar boven en naar beneden. Het was er ook qua ander verkeer bijzonder rustig. Paar motorrijders gezien en een taxi (er zijn vervelender werkgebieden denkbaar…). Van La Cayolle naar beneden deed het me eerst aan de Dolomieten denken, daarna aan Canada. Dat laatste omdat het zicht ineens heel wijds was. 
Meestal staan de bergen hier best dicht op elkaar (in vergelijking tot de Rocky Mountains in Canada), maar op dat stukje was er even net zo ver zicht op dichtbegroeide bergtoppen, zo’n hemelsbreed donkergroen tapijt… In een stil dorp halverwege de weg naar beneden, in Guillaume geloof ik, gepauzeerd voor koffie. Daarna naar de Gorge de Daluis. Had van vorig jaar uiteraard de foto’s van Math gezien, maar “in ’t echie” was het toch wel heel bijzonder! Enorm diepe kloof, weg erlangs door 17 kleine tunnels, omgeving volledig rood. Wauw!!
We kwamen inmiddels zuidelijk genoeg voor een jasje of twee minder. Erg prettig voor de verandering. Vervolgens “onder langs” naar het oosten. Tussendoor op een parkeerplaatsje aan de rand van het dorp gestopt voor de ’s morgens ingeslagen croissantjes. Ons verbaasd over het oude Britse echtpaar en de oude Franse dame die het presteerden om met z’n tweetjes onze Pan bijna klem te zetten. Terwijl het echt barstte van de vrije parkeerplaatsen…. Stukje verderop weer naar het noorden gebogen, de Gorge du Cians op. Ook die was prachtig!
Al kronkelend in St Saveur s-Tinee terecht gekomen. Daar nog even een terrasje gepikt om ons voor te bereiden op de Col de la Bonette. Vanwege al die regen/sneeuw (?) van zondag was het even spannend of ‘ie wel open zou zijn. Alternatief zou kunnen zijn via Italië, anders zou het een lange rit terug worden. Ergens stond het aangegeven. Hoera!! Ouverte!! Die over Italië overigens niet, dus dat bleek niet eens een alternatief. Vol verwachting verder naar boven totdat we weer bij een splitsing uitkwamen. “Bonette fermée” Zal toch niet waar zijn?! Een taxichauffeur (dezelfde weer?) stond ook te mopperen, zocht contact met z’n centrale, maar ook geen idee. Barst, dacht Math, we gaan gewoon naar boven, we zien wel. En we zagen!!! Afgezien van het extra rondje om de top dat je ’s zomers kunt maken was de col gewoon open.
En waanzinnig mooi! Ondanks de bewolking was het zicht hartstikke goed. Met een “Pieter-grijns” op onze smoeltjes rustig genietend naar beneden gereden, terug naar ons huisje. Tevoren nog even voor drie dagen inkopen gedaan (we mochten weer eens ingesneeuwd raken). Bij thuiskomst zowaar nog even buiten kunnen zitten, daarna toch binnen heerlijke verse ravioli gegeten.
Na het eten weer angstvallig de weerberichten bekeken en het zag er echt niet goed uit. Dinsdag en woensdag regen, donderdag wel goed, daarna weer slechter. Wat te doen?? Na veel gepieker helaas maar besloten om twee dagen eerder naar huis te gaan. De rit van Barcelonnette naar Bourg St.Maurice (eerste etappe terugreis), zou over een paar flinke cols gaan en dan heb je echt goed weer nodig.
Donderdag dus. Morgen maar gaan regelen….
7 juni 2011
Math is aan ’t koken, ik ben langzaam opgewarmd bij de kachel, dus weer tijd voor het reisverslag.
Vanmorgen aan ’t regelen geslagen voor de terugreis. Bij Les Méans mocht er gelukkig wat van de prijs af en de twee gereserveerde hotels voor de terugweg konden ook allebei twee nachten eerder.
Het was vandaag inderdaad pestweer. Jammer dan, maken we er ’n motorpakkentest van. Dit keer werden ze wel echt belast, en ze bleken waterdicht. Hoera! Geen geklooi dus meer met regenpakken aan/uit/toch wel/toch niet/warm-dus-uit-shit-weer-regen….
Een route gereden die Math op goed geluk gemaakt had (niks wat hij vorig jaar al gereden had). Geen superhoge bergpassen (één van 1200 en één van 1700) maar wel een mooie tocht. Nou moet je in deze omgeving ook wel tamelijk je best doen om NIET door een mooi gebied te komen. Helaas niet heel goed kunnen bewonderen, want het regende bijna de hele dag. Alleen in het zuidelijkste gedeelte van de route niet. Maar ja, net toen we blauwe lucht dreigden te naderen bogen we weer terug richting noorden, de regen in. Desondanks best een lekker dagje gehad. Overdekte terrasjes (in Digne en Sisteron) zijn ook best leuk…;o) En wat we door de regen wel zagen van de omgeving was hartstikke mooi.
8 juni 2011
Onze laatste dag hier. Weersvoorspelling ter plaatse weer knap wiebelig. Nou konden we natuurlijk nog een dagje binnen blijven kniezen. Maar we konden ook proberen de zon op te zoeken. Rij maar naar het zuiden en als we moe zijn draaien we wel weer om. Dat duurde lang….tot de Middellandse zee om precies te zijn, hihi….
We hadden natuurlijk eerder kunnen stoppen. In Digne-les-Bains was ’t al heel redelijk, in Castellane hebben we op een terrasje een heerlijke salade gegeten, maar we hadden nou eenmaal Fréjus ingeklopt in de Gramin en ja, dan moet je wel….. Rond 16.00u reden we zo ongeveer het strand op. Joepie, zee!!! En 28 graden (dan blijkt zo’n pak ook van binnen naar buiten waterdicht…).
We zijn ook net gek! Crossen weet ik hoeveel kilometers naar de zee, om daar 5 minuutjes te pauzeren, naar de zee te staren, daar ook enorm van te genieten en dan als de sodemieter weer om te draaien want het was nog een pest-end naar huis. Tikkie uit de hand gelopen…
Nou was het natuurlijk leuk geweest om langs de kust richting Nice te rijden en dan over de Col de la Bonette weer terug. Maar al de hele dag waren er links en rechts, vooral tegen de bergen op, enorme donderwolken te zien. En je wil niet in een onweersbui op de Bonette zitten. Dus maar dezelfde weg terug gereden. Heen en terug zo’n 450km dus we waren tamelijk K.O. toen we tegen 20.00u terug kwamen in ons huisje. Overigens van een afstandje wel gezien dat die route een slimme keuze was geweest. Alle hoge toppen zaten dik in de wolken…. Meteen even afgerekend, daarna gekookt, lekker pasta gegeten met een laatste glaasje wijn erbij, opgeruimd, ingepakt en voor ons laatste nachtje in bed gerold.
9 juni 2011
Vanmorgen om 9.30u gepakt en gezakt, met een beetje pijn in ons hart, ons knusse huisje verlaten. Maar wel voor een supermooie tocht! Over de Col de Vars, de Col d’Izouard, de Col du Galibier en de Col de la Madeleine.
Uiteraard konden we de laatste kilometers eigenlijk geen bochtje meer zien, maar WAUW!! Wat mooi! Vooral de Col d’Izouard vond ik fantastisch. 
Ongelooflijk zicht op verre besneeuwde bergtoppen, heel bijzonder maanachtig landschap aan de top en dat met een heerlijk zonnetje. Joepiedepoepie! Staat nu samen met de Passo di Giau bovenaan de ranglijst (waar het overigens best dringen is…). Nou weet ik niet zeker welke plek de Galibier verdiend zou hebben als we daar iets hadden kunnen zien… Top lag volledig in de wolken, dus reden we door een enorm dikke mist (tussen de wielrenners door. Knettergek die lui…). Bijzondere ervaring maar wel een beetje jammer natuurlijk. En heeeeeeeeeeeeeel koud….Helaas bleef het ook na de Galibier erg bewolkt en dus koud. Bij hotel Molliebon waar we vanavond aankwamen was het de hele dag maar 10 graden geweest. Door dat slechte weer verloor de Madeleine helaas ook wat van z’n charme. De bijzonder smalle weg naar beneden, na al drie eerdere passen, was ook wat veel van ’t goede.
Overigens ook nog wat motorzorgen gehad. De achterband bleek ineens op heel korte tijd aan één kant enorm gesleten. Nou hadden we ergens een enorme klap gemaakt toen we onverwacht door een diep gat klapten. Nou hadden we al behoorlijk gevloekt op de waardeloze staat van veel wegen hier, maar dit sloeg alles. Werd wel 30cm van ’t zadel gesmeten (leve de voetsteuntjes, bleef dus maar even staan). Met ons tweetjes en volle bepakking ging de Pan compleet door z’n vering heen. Math was even bang dat het frame daardoor misschien beschadigd was (en in dat geval de motor totall loss, dat zou een nachtmerrie zijn…) maar ontdekte later dat ook de voorband wat vreemd afgesleten was. Mogelijk slecht afgestelde pomp bij benzinestation, te harde banden…
Om 17.45u waren we bij Molliebon. Eerst een lange hete douche om op te warmen, daarna met de bazin en de enige andere gast aan tafel. Heerlijk gegeten en gedronken en lekker Frans gebabbeld. Ontspannen avondje. Math is een kwartier geleden volledig uitgeteld in bed en in slaap gevallen. Ik kruip ook maar eens onder de wol.
O ja, tip van de dag: als je een oordopje mist in je linkeroor, kijk dan eerst eens even in je rechter. Wie weet zitten er daar twee in….. (knap hè)
10 juni 2011
Met een dikke buik van de salade en pizza en een wiebelhoofd van de wijn liggen we nu voor pampus in ons hotel in Quingey. Pittige rit vandaag maar alweer mooi! Toch weer geluk met ’t weer gehad. Woensdag voorspelden ze nog één bak ellende voor vandaag. Gisteravond was dat al een beetje bijgesteld, de bak ellende zou pas ’s middags komen. Uiteindelijk tot half twee heerlijk zonnig geweest, daarna bewolkt en een uurtje regen gehad. En met die zon waren de Col de Roselend en het stuwmeer dat daar lag geweldig. 
Op weg naar boven hadden we prachtig zicht op een paar besneeuwde reuzen in de verte (de Iséran of zelfs de Mont Blanc??).
Werkelijk adembenemend. Zat nog na te genieten van het beeld van de eerste knoeperd toen we een bocht omgingen en de volgende verscheen. Langs het stuwmeer naar beneden en daar kwamen we bij de eerste van vier omleidingen vandaag. Stomme Fransen! Nou waren twee van de vier omleidingen niet zo erg. Een hoop extra gekronkel, maar met dat mooie weer was het wel leuk om een extra mini-col mee te pakken. (gisteren overigens ook een bijzondere omleiding gehad, voor de gelegenheid hadden ze het weggetje waarover we geleid werden maar geasfalteerd: smalle weg, van dat fijne grind en pas op ’t einde kwamen we erachter dat het door ons volledig gemiste stoplicht kennelijk op groen had gestaan….Stond een rij te wachten om de andere kant op te mogen. Oeps). Maar die omwegen voegden wel de nodige kilometers toe aan toch al een aardige tocht. Om een uur of 11 een kop koffie in de buurt van Albertville. Al dik twee uur onderweg, maar qua kilometers nog weinig opgeschoten…
Verder gereden en langzaamaan reden we dan toch de bergen uit. 
Ergens voorbij Annecy nog in ’t zonnetje onze ’s morgens gekochte vers belegde stokbroodjes te eten. Jammie, na dat franse ontbijtje van stukjes geroosterde baguette met jam (wel heel veel verschillende soorten en allemaal zelf gemaakt, maar toch) ging dat er wel in. Een kwartiertje na die pauze verdween de zon achter de wolken om ook niet meer terug te komen. Stuk verderop hadden we ineens zicht op Lac Léman (oftewel het meer van Genève). Helaas was het veel te heiig voor een goeie foto, maar wel mooi. Klein stuk dat dal in (jawel, met omleiding) en even later weer omhoog. Bij een parkeerplaats gestopt waarvandaan je uitzicht op de Mont Blanc had. Maar vandaag uiteraard even niet. ;o) Daarna reden we de Jura weer in en da’s echt een prachtig gebied. We hadden vooral de route national gereden, maar daar zijn zonder enige twijfel ook hele mooie toertochten uit te zetten. De regenbui hadden we inmiddels alweer gehad, het klaarde wat op. 20 km voor Quingey nog even in de ankers voor de goedkoopste franse benzine van die vakantie en tegen 17.30u geloof ik waren we weer in Quingey. Dit keer dus niet in het restaurant van het hotel zelf gegeten maar bij de pizzeria even verderop. Goed gegeten en weer op tijd (uur of 10, half elf) het licht uit. Morgen de laatste kilometers naar huis.
11 juni 2011
De laatste dag van onze vakantie. Om 7.30u ontbeten, om 8.15u konden we de motor op. De weg naar huis was nog 592km, dus dan rij je geen spannende bergroutes meer. Nog even getwijfeld of we nog de Vogezen in zouden duiken, maar dat zou een dag extra betekenen (even leuk de route des Crêtes in je tochtje opnemen en vervolgens in één ruk door naar huis zit er echt niet in) en we vonden het mooi geweest. Bovendien bleef het weer wisselvallig. Temperatuur was wel lekker, we hadden allebei maar even een laagje minder aangedaan. 
Grootste gedeelte van de dag hebben we het droog gehouden maar we hebben hier en daar ook wel enorme mazzel gehad. In Luxemburg zijn we echt om een enorme bui heen gereden. Wel nat geworden van het water op de weg van waar de bui net overgetrokken was en een half uurtje later nog een echte bui gehad, maar dat duurde niet lang. Uiteraard in Luxemburg getankt (niet bij het eerste tankstation, daar stond de file tot op de afrit) en ontdekt dat we op dat rustige tempo (110 gemiddeld?) 385km op een tank kunnen rijden. Daar meteen ook weer een belegd stokbroodje gegeten en daarna in één ruk door tot vlak voor Maastricht. Vlak na Luxemburg viel me in dat vandaag Pantreffen in Echt was en met ’n beetje mazzel zouden we nog wat volk van ons kluppie treffen, dus Math zette er, aanhakend bij een groepje Nederlandse motorrijders, de sokken in. Vlak voor Maastricht toch nog even een korte pauze en daarna kwamen we inderdaad nog net op tijd in Echt aan om 16.20u. De banden waren in de aanbieding, 35% korting, dus een kwartier na aankomst lag er een nieuwe achterband op de motor. :o) Nog even met de paar nog aanwezigen bijgekletst en om 17.30u waren we thuis.
Samengevat: het weer heeft deze vakantie vooral erg onrustig gemaakt (telkens gepieker van gaat het wel, gaat het niet) en gezorgd dat we elke avond binnen zaten, maar desondanks hebben we het fantastisch gehad. We hebben met vaak toch nog heel behoorlijk weer de routes kunnen maken die we wilden maken, waanzinnig mooie dingen gezien en enorm genoten!!! Het was ons weer gegund!
Tripgegevens:
Totaal gereden 3863 Km
Gemiddelde snelheid 42,2 km/u
Bewogen gemiddelde 60,1 km/u
Maximum gereden snelheid 158km/u
Totale tijd onderweg 91uur waarvan gereden 64 uur en gestopt 27 uur.