Vrijdag 31 augustus 2013

Zo, de eerste 593 kilometer zitten er op. Om 1.30 uur aangekomen in Quingey in de buurt van Besançon. In het hotel La Truite de la Loue.
Niet om 7 uur maar om 8 uur vertrokken omdat we allebei een beetje moeite hadden onze oogleden in de gewenste open stand te krijgen.
In Maastricht belandden we in de dagelijkse file en hadden onze eerste strubbelingen met een Audi rijder die het niet nodig vond dat wij tussen de file door reden. Tja wanneer je in een auto rijdt die als logo 4 nullen heeft (vier keer niks dus) moet je je op de een of andere manier manifesteren.
Na Maastricht verliep het vlotjes door België en Luxemburg. In Luxemburg zuinig als we zijn natuurlijk nog even getankt (€ 1.365 per liter). Dan Frankrijk in.
Omdat we vandaag toch aardig wat kilometers willen maken gewoon de route over de autoweg gekozen (geen tolweg want we zijn immers zuinig). Wat is er in hemelsnaam met de Franssen gebeurd????????? Op de autoweg mag je 110 km per uur rijden en die lui houden zich er allemaal aan. Wanneer je 111 km uur rijdt ga je ze allemaal voorbij. Duurt dan wel effe.
Het was warm en wat is dat sukkelen, en geloof maar niet dat wanneer de snelheid naar 90 ging iemand het in zijn hoofd haalde om 91 te rijden. Wencke sukkelde bijna in slaap en ik had er ook wel moeite mee om wakker te blijven. Gelukkig hebben de Franssen daar wat op gevonden. Ze sluiten gewoon de weg af. Deviation heet zo iets. Zoals ik ben even de weg ingereden die afgesloten zou zijn en inderdaad na een paar honderd meter zag ik een aantal indrukwekkende ronde witte borden met rode rand. Tegen mijn gewoonte in toch maar omgedraaid. 15 kilometer omgereden en waar kwamen we uit????? ongeveer 20 meter achter die indrukwekkende borden.
Vandaaruit zagen we een aantal verward rondkijkende en op hun navigatie apparatuur turende motorrijders staan, die we maar gewenkt hebben. Zij volgden onze uitnodiging en reden al snel achter ons. Toen ze ons even later voorbij reden kon er geen groet vanaf. Hadden van die rare kentekenplaten: wit met zwarte letters. Och ja we hadden onze eerste goede daad gepleegd. Daarna was de route weer sukkelen. Wel een mooie omgeving maar zoals gezegd slaapverwekkende snelheden en warm zeg ik je……Pffff. Maar goed bij aankomst in het hotel was alles snel vergeten. Een lekker verkwikkend bad genomen en daarna een lekker pilsje.
We hebben niet in het hotel gegeten, maar zijn het dopje ingelopen en hebben daar bij de lokale Italiaan beiden een pizza met een doorsnee van 50cm verorberd. Nu lekker terug in het hotel. Nog even de dag van morgen voorbereiden en dan maar knorren. Om 7 uur loopt de wekker af, dan ontbijt en verder.
Helaas niets noemenswaardigs meer van vandaag te vermelden. Het zal nog wel veranderen. Morgen wordt in ieder geval de route interessanter.
We zijn benieuwd hoe het overnachtingadres dit jaar is. Vorig jaar zijn we daar op verschrikkelijke wijze verwend. Als dat nu weer zo is betwijfel ik dat ik morgen nog een verslagje schijven kan, maar dat volgt.

Zaterdag 1 september 2013.

Om 15.30 aangekomen in Rosieres bij La Colombiere. Men herkende mij nog van vorig jaar (Reis 4 Hommes en France 2012). De vraag is door welke indruk. 🙂
Een van de eerste vragen was het adres van de toen gemaakte blogspot want die hadden ze nooit kunnen vinden. Uiteraard het adres graag gegeven.
http://4hommes.blogspot.fr/2012_09_15_archive.html
De ontvangst was allerhartelijkst. Meteen met vreemde dranken begonnen. Een groen pilsje. Oeps… lekker maar het kwam hard aan. Zakte gelijk in de benen. Kreeg Wencke ook nog het idee om even wat te gaan lopen in afwachting van het diner. Ik heb mijn best gedaan en nu gaat het weer.
De reis hierheen was snel, maar niet erg spannend. Wel mooie vergezichten maar och eigenlijk was het bij iedere rotonde recht door. Ergens is er iets misgegaan in de Zumo. Ik begreep er onderweg al helemaal niets van, maar de reis was gepland met de instellingen motor en de Zumo heeft de auto-instellingen aan de reis meegegeven. Krijg je echt wat anders. Toch even wennen aan de Zumo 350. Het voordeel is wel dat we nu vroeg hier zijn en ons heerlijk hebben kunnen opfrissen en nog effe lekker aan de zeup kunnen. Er komen nog langere dagen genoeg.
Hier laat ik het dan voor dit moment dan ook maar even bij, maar wordt vervolgd. Proost

Zondag 2 september 2013

Eerst maar even het vervolg van gisteravond. Zoals gezegd werden we allerhartelijkst ontvangen en hadden we al snel het eerste welkomstdrankje achter de kiezen. Om 19.30 uur was het tijd voor het diner. Met nog 4 gasten en de waard en waardin schoven aan de lange tafel. De glazen werden gevuld met overheerlijke rode wijn en we klonken op elkaars gezondheid. Het voorgerecht werd opgediend en de glazen werden opnieuw gevuld, daarna volgde het volgende voorgerecht waarna uiteraard het hoofdgerecht volgde en de glazen werden opnieuw gevuld, nu met andere rode wijn. Ik had een wonder glas. Het ging maar niet leeg. Hoe ik ook mijn best deed, het was niet leeg te krijgen. Een goede bijkomstigheid was dat naarmate ik meer probeerde mijn glas leeg te krijgen mijn Frans beter werd. Na het hoofdgerecht verschenen de verbazingwekkende kaasplanken en de grote doos met chocolade. De wijn maakte plaats voor wat anders. Vraag me niet wat, maar ik heb het geprobeerd. Het brandde toen ik de aansteker er bij hield en ja hoor, mijn Frans werd nog beter.
Wencke werd nog getrakteerd op een suikerklontje gedoopt in 90% alcohol. De stoom kwam zowat uit haar oren. In vloeiend Frans, dat spreekt ze immers, vertelde ze dat ze heel goed geleerd had in het Frans te vloeken, maar dit nu fatsoenshalve maar achterwege te liet. Haar gezichtsuitdrukking bezorgde de Franse tafelgenoten een verschrikkelijke slappe lach. Tegen 23 uur hebben we toch maar onze kamer opgezocht en wederom was er iets vreemds gebeurd. De trap naar onze kamer was veel langer en steiler dan een paar uur eerder. Dankzij mijn uitstekende conditie heb ik toch de kamer gehaald en lukte me het ook nog me uit te kleden voordat ik in bed plofte en de rest van de dag voor gezien hield.
Een geluk dat ik Wencke bij me had, anders had ik waarschijnlijk nu nog geslapen en het overheerlijke ontbijt met verse croissants, chocolade croissants en verse broodjes gemist.
Uiteindelijk lukte het ons om vanmorgen om 9.30 uur te vertrekken.
De voor vandaag geplande route 375 kilometer lang, zou ons naar Carcassonne voeren. Alleen maar binnenwegen en dat is gelukt. Tot aan Carcassonne ongeveer 50 auto’s tegengekomen waarvan er minstens 3 potentiële motorrijder moordenaar waren. Maar…….. het is ze niet gelukt. Dankzij uitstekende remmen en een schreeuwende Stebel wist ik aan de blinde Franse automobilisten die pardoes de weg op knallen te ontkomen en dat terwijl de door mij vandaag gereden hoogste snelheid 91 kilometer per uur is geweest.
Maar vandaag in ieder geval een prachtige route door een erg mooi berglandschap (maximum hoogte vandaag 1125 meter) met prachtig weer, stralende zon en rond de 30 graden. Gigantische vergezichten en prachtige wegen, die uitnodigen alles uit de brommer te halen wat er in zit, maar….. dat mag niet en dan doe ik dat ook niet (ahum).
Nee we hadden geen haast en waarom zouden we het dan doen. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat er toch ook nog wel heel slechte stukken tussen zaten waarbij de Pan zich gedroeg als een gefrustreerde klipgeit met splinters in zijn hoeven en wij onze nierbanden als een korset dicht moesten snoeren.
Om 18.00 uur Carcassonne bij onze Chambre d’hôte aangekomen. Bijna midden in het centrum van de stad. Heerlijk gedoucht en de stad ingetrokken daar gezellig buiten op een terras zitten eten (24graden). Het bleek dat we met de neus in de boter vielen. Midden in Carcassone is een groot plein, te vergelijken met het Vrijthof in Maastricht en daarop was de afgelopen week een groot Spaans feest. Vandaag was de afsluiting en daar trad een gigantische Spaanse band op. Morgen vragen we het na maar zou zweren dat het de Gipsy Kings waren…. 12 personen sterk, waarvan 8 klassiek gitaar. Het hele plein werd zowat in extase gespeeld. Fantastisch!!!!!!!!! Wat een begin van onze reis. Heerlijk we zijn al helemaal klaar voor Spanje.
Morgenvroeg gaan we eerst het kasteel van Carcassonne bezoeken en dan naar Andorra. Morgen 170 kilometer klimmen en dalen voor de boeg. Dat wordt weer genieten, maar nu eerst…..oogjes dicht en snaveltje toe….welterusten.

Maandag 3 september 2013

Zo. Ik neem het even over. Mijn geliefde echtgenoot c.q. chauffeur is aan het bijkomen van vandaag en vooral zich mentaal aan het voorbereiden op de rit van morgen: 392 km bochtjes dus dat wordt een pittige (een paar motorrijders in het hotel waar we nu zitten zijn hevig onder de indruk, die vinden 240 km wel mooi. Mietje.  )

Maar eerst terug naar vandaag. Korte rit, 169 km, omdat we even de tijd wilden nemen om Carcassonne te bekijken. Een paar foto’s hebben jullie al gezien. Het is een oude Middeleeuwse vesting, gigantisch groot. Voor wie Robin Hood heeft gezien in de versie met Kevin Costner: was daar opgenomen. We waren om 9 uur al daar (het Franse ontbijt houdt ons geen uren bezig…) en maar goed ook. Binnen de vesting liggen behalve een kasteel ook heel veel huizen die inmiddels allemaal winkeltjes en restaurants herbergen. Belachelijk toeristisch dus, maar om 9 uur waren al die winkels nog dicht en liep er maar weinig volk, dus hebben we goed kunnen zien hoe het er nu echt uitziet. Onvoorstelbaar als je ziet wat er met Middeleeuwse technieken gebouwd is. Metersdikke muren, hoge torens enz. Absoluut een omweg waard als je een keer enigszins in de buurt komt.

Om 12.30u alsnog vertrokken. Temperatuur was al flink opgelopen dus snel de stad uit, frisse lucht tegemoet. Op weg naar Andorra. Inmiddels zijn we echt ver van huis in een andere wereld beland, een echt zuidelijke wereld. Piepkleine dorpjes in het niets, bossen, wijngaarden, een verdwaalde kudde geiten, een oud baasje op een bankje (Math moest even pauzeren). Prachtig! Weer heel verschillende wegen. Allemaal wegen met een D-nummer maar dat kan van alles betekenen: drie- of vierbaans glad asfalt of enkelbaans gekronkel door de bossen. Van dat laatste moeten we morgen niet teveel hebben, want dan zullen 392 km echt teveel hooi op de vork blijken. Maar voor vandaag was het prima te hebben. Vandaag overigens ook de eerste echte col te pakken: 2440m (of zoiets). Uiteraard met de bijbehorende prachtige uitzichten. Wel erg druk want de onder de col gelegen tunnel was gesloten dus ook het vrachtverkeer ging over de col (dat was geen smal weggetje dus)
Ook weer wat potentiële moordenaars gezien overigens. Zonder te letten op het andere verkeer ineens op de rem etcetera. Ik geloof niet dat ik het erg moet vinden dat de verbinding tussen mij en Math af en toe even wegvalt (als de Garmin wat te melden heeft namelijk), want volgens mij gaan er daardoor behoorlijk wat krachttermen aan mij voorbij. Hopelijk zijn de chauffeurs in Andorra en Spanje wat minder moordzuchtig.
Om 17.30u kwamen we aan in ons hotel in Andorra. Hier blijven we twee nachten. Prima plek, net goed gegeten. Wel allemaal Hollanders, pffffff. Vermoeiend volkje.

Dinsdag 4 september 2013

Vandaag na een lekker Nederlands ontbijt (vlees, kaas, gekookte eitjes, pindakaas en hagelslag) rondje Andorra. Wat heet, een rondje Andorra, Wanneer je dat doet ben je in een poep en een scheet klaar. Daarom maar een stuk Spanje en Frankrijk meegenomen en zodoende een rit van 372 kilometer gereden. Pfffffffffff. Ik dacht dat ik ondertussen wel zowat alles gehad had, maar wat die Spanjaarden op deze aardkloot neerleggen spant toch wel de kroon. Ik heb zeggen en schrijven 1 keer de 5e versnelling kunnen gebruiken. Voor de rest was het bijna voortdurend 1, 2 en 3…..3,2,1….1,2,3. Bochten, bochten en nog eens bochten en niet zo maar bochten. 90 graden bochten naar links en rechts, in een lijn aan elkaar geregen. Het was echt het betere gooi- en smijtwerk en dat bij een temperatuur van ongeveer 27 graden. Meer koeien en geiten op de weg gezien dan auto’s, maar wat was het weer genieten. Uiteraard weer een aantal terrasjes niet aan ons voorbij laten gaan. Wat is het hier prachtig. Het is een godsklere eind om tot hier te komen, maar het is de moeite waard. Geen minuut spijt dat we dit gedaan hebben. Het is weer totaal anders dan de Franse Alpen, de Oostenrijkse Alpen of de Dolomieten. Hoe anders? Gewoon heel anders. Weidser, ruig ondanks het feit dat er geen zware rots/bergtoppen zijn. De benzine kost 1.30 en da’s mooi meegenomen. Voor de rokers: een slof Pall Mall € 29,=. Naar de sterke drank heb ik maar niet gekeken want als ik dat ga meenemen moet vrouwtje lief hier blijven. (toch (g)een optie???!!!)
We hebben net een heerlijk maal achter de kiezen en wachten nu op het toetje. Daarna zal het niet lang duren voordat wij naar dromenland op reis gaan. De tocht van vandaag is niet in de kouwe kleren gaan zitten en morgen hebben we weer een nieuwe ontdekkingsreis voor de boeg.

Woensdag 5 september 2013

Vanmorgen was het weer op tijd opstaan. Geen sprake van rust deze vakantie. Na het eerder genoemde prima Nederlandse ontbijt de spullen maar weer in de Pan gepropt, ons er op gefroemeld en op weg. Om uit Andorra te komen moet je eerst effe 60 kilometer door druk verkeer. Fransen en Spanjaarden die met volgepakte auto’s het land verlaten en maar hopen niet door de douane gepakt te worden. Zenuwachtige rijders dus. Overigens: kan Andorra zelf niet echt aantrekkelijk vinden. Niet lelijk maar een uitstraling van niks. Volledig gericht op het kooptoerisme. Daarnaast is het wegennet in Andorra een legpuzzel waarmee de Garmin aardig wat moeite heeft. Toch lukte het ons, na nog een tankbeurtje in Andorra, Spanje te bereiken en prompt de eerste mooie bergpas van de dag op te karren. Kort tevoren nog even geluk dat me een Spaanse klojo die een meter of twee achter me reed, toen ik remde voor een stilstaande auto, net wist te ontwijken. Ik heb hem in vloeiend Spaans met twee vingers duidelijke gemaakt wat ik van hem vond. Maar goed. Wanneer je ook maar even van de belangrijkste wegen af bent kom je alleen nog kippen, geiten, koeien en paarden tegen en meer BMW motoren dan auto’s. Onvoorstelbaar, maar half Europa schijnt op een BMW te rijden. Wij blijven echter heel trots op ons Pannetje dat nog steeds snorrend zijn werk doet. En werken is het. Komt bij ons thuis de temperatuurmeter amper boven ¼, hier staat ie constant over de helft en hoor ik de ventilator draaien. Alleen bergaf zakt de temperatuur tot normale waarden Onze eigen temperatuur haalt ook geen normale waarden want het is hier nog steeds 30 graden. Verwonderlijk hoe het water steeds weer zijn weg vindt vanaf mijn hoofd, via mijn rug en bilnaad naar mijn laarzen. Zal met de zwaartekracht te maken hebben.
Wat kan ik van de omgeving nog zeggen. Adembenemend mooi, zo divers. Het ene moment rijd je door prachtige heerlijk ruikende bossen. Even later zit je in een rooie kale boel met prachtige rotsformaties, dan weer een mooie kloof met wild stromende rivier, dan weer een schilderachtig dorpje of (typisch Spaans….??) een boeddha-tempel. Wencke fotografeert zich suf. Wat zijn we blij dat we dit gedaan hebben.

Nog even dit. Bij de fotos staat er een van een groot gebouw. Dit is het niet meer gebruikte stationnetje van een dorpje dat Canfranc heet. Ooit in 1926 of zoiets gebouwd. zou een van de grootste spoorwegknooppunten worden tussen Spanje en Frankrijk. In de tweede wereldoorlog was het station een belangrijke plaats voor de Duitsers in verband met de doorvoer van goud en wolfram.  In 1970 n januari 1970 stortte een trein van de Franse spoorbrug en sindsdien weigerde de Franse overheid de brug te restaureren, waarmee het laatste gedeelte van het traject naar Canfranc opgebroken bleef en Canfranc opeens een eindstation werd.
Herhaaldelijke en dringende verzoeken van de Spaanse overheid om de brug te restaureren leverden niets op. Door het geringe belang van het dorpje Canfranc zelf kwamen er al gauw nog maar twee treinen per dag en raakte het stationsgebouw in verval.
Nu denk men er over na om er een hotel van te maken, maar dat zal dan wel heel veel kamers krijgen in een dorpje waar niets te beleven is.
http://meerspanje.nl/historie/30692/toch-weer-toekomst-voor-europas-grootste-spookstation

Vanavond rond 6 uur aangekomen in ons hotel in Ainsa, met zwembad. We kookten inmiddels bijna over, dus wat is dan lekkerder dan even het koele nat in te duiken en dromerig in de zon liggend op te drogen, daarna een lekker pilsje/glas wijn te drinken en aan een voortreffelijk diner te gaan? Wat hebben we het weer slecht……

Donderdag 6 september 2013.

Donderdag alweer. We schieten aardig op, over de helft. Math is effe douchen. Ik ben al helemaal frips en tot het late Spaanse avondmaal is er tijd genoeg om weer even verslag te doen.
Vandaag was de route echt alleen maar mooi. Tot nu toe hadden we hier en daar nog wat saaie “verbindingsroutes” maar daar was vandaag geen sprake van. We waren amper weg van het hotel of we reden een weg op door een kloof. En de hele verdere dag was het bergop, bergaf, met telkens weer de mooiste uitzichten en natuurlijk bochtjes, bochtjes, bochtjes. Ik krijg zo de smaak te pakken dat Math niks meer hoeft te doen, die wacht gewoon tot ik de Pan de bocht ingooi….. (dat klinkt zo een stuk gezelliger dan het is; jullie motorrijders gruwen vast van de gedachte en willen mij echt noooooooit achterop. Maar ik ontbeer kennelijk een of ander essentieel gevoel van coördinatie, voel niet dat ik het doe, wat ik doe en dus ook niet hoe ik ervoor zorg dat ik het niet doe. Grmpf. Gelukkig kunnen Math en de Pan veel hebben).
We zitten nu in een B&B in Ansó. Prachtig plaatsje met mooie huizen van grijze steen, heel dicht op elkaar gepakt in straatjes die hooguit één auto breed zijn, soms maar één Pan breed. En zo zijn er heel veel dorpjes hier in de bergen. Je vraagt je af hoe het leven van die mensen eruit ziet, wat ze doen, waar ze van leven (behalve van B&B’s en restaurantjes…). Wij zijn zo’n ander leven gewend in ons overbevolkte landje. Over overbevolkt gesproken: we komen nog steeds op de meeste wegen amper verkeer tegen maar van één ding krijgen we een overdosis: BMW-motoren. Getverderrie! Je ziet echt amper iets anders. Eén keer een Pan gezien geloof ik, wel een paar Goldwings (dachten even dat Hupelde toch ook maar op weg was gegaan…. ;o)).
Wat de wegen betreft was het vandaag ook weer een enorme mengelmoes. Sowieso is er aardig verschil tussen Frankrijk en Spanje: de meeste Spaanse wegen zijn beter. Vanmiddag even heel duidelijk: langs de Franse kant een berg omhoog, net twee banen breed maar het hield niet over. Boven de grens over en daarna was het, je gelooft het niet, vierbaans breed splinternieuw asfalt. Echt een racebaan, niet normaal. Op zich wel logisch een goede weg te leggen naar die top want daar was een gigantisch ski-oord, maar dit was gewoon belachelijk (leuk om te rijden!!). Maar van vierbaans ging het terug naar drie, naar twee, naar één, naar geitenpad. Pffffffff. Wat krijgt de Pan op z’n sodemieter zeg, om het over de banden nog maar niet te hebben. Nieuw erop gelegd voor de vakantie en ze beginnen al te kuppen. Geen goedkope vakantie zo….
Verder nog wat bijzonders gezien vandaag? Een file op een doorgaande bergweg omdat er een kudde schapen aan het verkeer was toegevoegd. Wij reden erachteraan dus kwestie van even stapvoets. Opkomend verkeer had minder geluk. Die moesten gewoon stil staan tot die tsunami van wol langs hun auto’s was gestroomd. Leuk, zo’n wasstraat met horens….. En heel veel gieren gezien (gisteren ook al, nu nog veel meer), in grote zwermen zeilden ze in kringen over onze hoofden. Ze leken weinig trek te hebben in taaie motorrijders dus we konden ongeschonden verder. ;o)
Zo maar eens aan de wandel door het dorp richting restaurant.